Pierwsza rzecz, wiem jak sprawy stoją, ale z prawdziwym zdumieniem przeczytałem Twój tekst i samą recenzję (?). Przerażająca próba dyskredytacji za wszelką cenę, a do tego byle jaka. 

Druga, że faktycznie nikt nie rozumie, a już najmniej ci, którzy to opłacają. Obecna wersja propagandy wobec nawet ostrożnie wyrażanych polskich aspiracji, pasuje akurat jak pięść do nosa.

Dotyczy tego: http://gabriel-maciejewski.szkolanawigatorow.pl/swiadomosc-historykow-czyli-negatywna-recenzja-peytona

Z tą małością i rzadkością zabytków to gruba przesada .W każdym powiecie można spotkać zarówno zabytkowe pałace,zamki i kościoły. Po za Warszawą przetrwało sporo archiwaliów.Wiele zrujnowanych zabytków jest odtwarzanych mimo złej woli konserwatorów sztuki.Polska sztuka i architektura zachwyca turystów,nawet tych zagranicznych.Oczywiście wojna przyniosła duże zniszczenia ale sporo miast wyszło cało np Kraków, Toruń, Zamość, Bydgoszcz, Łódź,Lublin,całe Zagłębie śląskie nie mówiąc o mniejszych miejscowościach. W takim RFN każde większe miasto było bombardowane przez RAF. Podczas odbudowy powstały liczne koszmarki modernistyczne zamiast zabytkowej zabudowy np. Kolonia Hanower, Frankfurt nad Menem, Drezno poza niewielką starówką to jedno blokowisko. Więc mimo wojen nie mamy czego się wstydzić, Polska to piękny kraj.

To prawda.

Wielu ludzi w tym dużo młodych podziwia wielkość dawnej Rzeczypospolitej propaguje o niej wiedzę,tak źle  to jeszcze nie jest. 

Bardzo Pan rozedrgany w tym defetyzmie. Zaserwuję Panu aforyzm na uspokojenie: zamiast pomstować na ciemność, niech Pan zapali świeczkę.

Może coś w temacie

"Ukaz Mikołaja I z 2/14 kwietnia 1852 roku o komasacji polskich archiwaliów z terenu zachodnich  guberni.

            Po wykluczeniu języka polskiego ze współczesnych procedur administracyjno-sądowniczych, w początkach lat pięćdziesiątych XIX wieku uwagę Mikołaja I przykuła wreszcie potrzeba zabrania rozproszonych na terenie tzw. „ziem przywróconych od Polski” licznych akt, znajdujących się dotąd albo w miejscach ich pierwotnego wytworzenia, albo w centrach dawnej polsko-litewskiej administracji, lub wreszcie w posiadaniu lokalnej szlachty/mieszczan. Działo się tak przy zwróceniu przez cara „wzglądu szczególnego” na prowadzone na obszarze zachodnich guberni „starożytne xięgi aktowe”. Były to mianowicie księgi grodzkie, miejskie (pozostałe po miastach na prawie magdeburskim) i ziemskie. Mikołaj I uznawał je za  istotne „pod względem archeologicznym”, oraz będące jedynym w swoim rodzaju zasobem archiwalnym, niezbędnym do badania „ojczystej” historii oraz (zamieszkujących obszar dawnej Rzeczypospolitej) rodów szlacheckich.

            Powziąwszy takie właśnie „przekonanie”,  moskiewski monarcha polecił w roku 1852  swoim ministrom: a)  spraw wewnętrznych (księciu Lwu Perowskiemu); b) sprawiedliwości (księciu Wiktorowi Paninowi), c) oraz oświecenia narodowego (księciu Płatonowi Szirińskiemu-Szichmatowowi) opracowanie środków i procedur, mających z założenia służyć „wyciągnieniu bardziej istotnych korzyści” tak ze spożytkowania wskazanych ksiąg grodzkich, miejskich i ziemskich dla potrzeb współczesnych, oraz z ich zachowania dla potomności. Opracowany projekt był następnie rozpatrywany w rosyjskiej Radzie Państwa, aby ostatecznie zostać uznanym za właściwy przez monarchę. W konsekwencji w dniu 2/14 kwietnia 1852 roku car Mikołaj I wydal skierowany do petersburskiego Rządzącego Senatu ukaz, dotyczący komasacji polsko-litewskich archiwaliów z terenu Ziem Zabranych"

Cytat własny- fragment artykułu z 2017

I dla jasności:

"/.../ budżet Cesarstwa został zobligowany w roku 1852 do jednorazowego opłacenia wydatków, niezbędnych do pokrycia przeprowadzenia zbiórki z różnych miejsc rozproszenia ksiąg aktowych i przewiezienia owych archiwaliów do siedzib trzech archiwów centralnych. Generał-gubernator  kijowski, wołyński i podolski musiał wyasygnować na ten cel 2 000 rubli; podobną kwotę  miał też wydać  generał-gubernator wileński. Z kolei generał-gubernator smoleński został obarczony przeznaczoną na przywóz archiwaliów do Witebska  jednorazową kwotą wydatku rzędu 1 000 rubli. Wskazane sumy, poza kosztami zbioru i relokacji materiałów archiwalnych, pokrywały zarazem „pierwiastkowe ustanowienie archiwów”.

           /.../ ustawodawca polecał zgromadzenie do trzech archiwów centralnych Ziem Zabranych  wszystkich „starożytnych” ksiąg aktowych,  wytworzonych od początku funkcjonowania na tych terenach jakiejkolwiek administracji wytwarzającej  spuściznę aktową  do okresu końca wieku XVIII, tj.  włącznie do roku 1799.  Szczegółowa procedura przesyłania owych akt do Wilna, Witebska i Kijowa została jednak pozostawiona uznaniu i inwencji organizacyjnej odpowiedzialnych za te czynność generał-gubernatorów. Mikołaj I zastrzegał jedynie dopilnowanie przez nich niezbędnej konieczności informowania mieszkańców podległych danym generał-gubernatorom terenów w drodze wydawania ogłoszeń w gazetach gubernialnych o potrzebie dostarczania żądanych archiwaliów na oznaczony czas /.../. Aby zaś umożliwić właściwą kontrolę ruchu dokumentacji, ukaz kwietniowy z roku 1852 nakazywał też sporządzanie szczegółowych spisów akt przeznaczonych w urzędach i sądach zachodnich prowincji Cesarstwa do planowanej wywózki archiwalnej do poszczególnych archiwów centralnych. Odnośne wykazy trzeba było sporządzać przy podpisie wszystkich członków-urzędników konkretnej instytucji. Zestawienia te musiały zarazem zawierać zapewnienia urzędnicze (składane pod odpowiedzialnością personalną) o podaniu „do wywozu” wszystkich ksiąg aktowych, sporządzonych w jednostkowej instytucji w okresie do roku 1799 włącznie /.../.

cytat własny- j.w.