W całym tym zacietrzewieniu zapomina się, że teoria o ziemi jako centrum wszechświata przyjęła się w starożytności dlatego, że tłumaczyła więcej różnych zjawisk i mniej rodziła problemów niż teoria heliocentryczna. To był główny powód jej popularności. 

Dopiero wraz rozwojem podróży dalekomorskich dokądkolwiek, pod koniec epoki średniowiecza,  w poszukiwaniu nowej drogi do Indii i Chin, ta teoria o płaskiej ziemi będącej w centrum zaczęła rodzić więcej problemów niż tłumaczyła. Praktyka bardzo dalekich morskich rejsów wgłąb akwenów oceanicznych zaczęła wymuszać odrzucanie tej teorii. Tak więc nauka sama z siebie tej teorii nie odrzuciła biorąc rzecz historycznie.

Zaś religię do tego wciągnął nie Kościół a Galileusz, humanista wierzący w naukę. To nie religia utrzymywała tę teorię tak długo ale poręczność tej teorii w tłumaczeniu świata.

To tak z grubsza ... Ma pan jednak zdecydowaną rację, że ateusze to ludzie o bardzo płaskiej wiedzy lub bardzo wycinkowej stąd łatwość wpadania w różne zabobony.

Św. Tomasz twierdzi, że ateistą jest albo człowiek głupi czyli "intelektualnie nierozgarnięty" z różnych powodów albo przewrotny. Trzeciego przypadku u niego nie ma.

Przypomina mi się cytat, nie pamiętam od kogo: "ktoś kto nie wierzy w Boga łatwo uwierzy w cokolwiek".

Rzeczywiście wsród wojujących ateistów jest wielu astrologów, chiromantów, pasjonatów zjawisk nadprzyrodzonych. Z kolei konsekwentni totalni racjonaliści bardzo łatwo uwierzą w zabobony, ale tylko naukowe.

Jeszcze lepiej. 

Bardzo dobrze ujął problem pewien fizyk po UJ, który zdecydował się później wstąpić do zakonu:

" Stwierdzenie: W życiu chodzi o Życie było dla mnie swoistym odkryciem. W takim sformułowaniu wydaje się ono tautologią, jednak tak nie jest. Na końcu zdania słowo Życie piszę wielką literą, aby odróżnić to życie, o które chodzi, od tego jakie przeżywamy tu na ziemi. Kiedy się przyjrzymy dialogom Pana Jezusa z ludźmi, to zauważymy, że często dochodzi do zasadniczego nieporozumienia w odniesieniu do tego, o czym mówił: On mówił o życiu nowym, co w innych miejscach nazywa królestwem Bożym, a ludzie ciągle myśleli o życiu, jakie tutaj przeżywają. Widać, jak są całkowicie owładnięci swoim zwykłym doświadczeniem i nie są w stanie ponad nie wyjść.

W natłoku rozmaitych spraw, jakie mamy do załatwienia, przeprowadzenia, prac do zrobienia… rzeczywiście można się pogubić. Kiedy się wreszcie zmęczymy tym zabieganiem, pojawia się pytanie: A o co właściwie w życiu chodzi? Po co żyjemy? Jeżeli byśmy osiągnęli wszystko z tego, co sobie wymarzyliśmy, czy rzeczywiście dałoby nam to szczęście? Odpowiedź na to pytanie nie jest zbyt trudna. Wystarczy sobie jedynie wyobrazić taką sytuację. Co wtedy widzimy? Czy to naprawdę byłaby pełnia szczęścia i radość? / Włodzimierz Zatorski OSB, wprowadzenie do publikacji „W życiu chodzi o Życie”. "

"Zabobon naukowy" - świetne określenie! Jeszcze niedawno należałoby do kategorii oksymoronów, ale dzisiaj już ma wartość realnie opisową ...

Ot, postęp!

Jeszcze wykład "Wojujący ateizm i jego pseudonaukowe roszczenia", prof Jacyna Onyszkiewicz

https://youtu.be/EAZo3jXQs38

Fotografie Dragana przypominają mi malarstwo Zdzisława Beksińskiego. No nie skończyło się to wszystko dobrze, także dla Tomasza Beksińskiego...

Ufff, te fotografie są okropne. Zwłaszcza zdjęcia małych dziewczynek. 
Fascynacja złem i brzydotą. 

To prawda – i jak każda prawda wymaga od chcącego ją poznać wysiłku… Jestem właśnie po (wakacyjnej) lekturze bardzo ciekawej, inteligentnej, i w sumie dość przystępnej książki amerykańskiego filozofa Michaela Augrosa „Who designed the designer?”, w której autor pokazuje w jaki sposób istnienie Stwórcy możemy udowodnić wyciągając wnioski z naszego codziennego doświadczenia powszechnych praw rządzących światem. A także w jaki sposób Stwórca jest odpowiedzią na pytanie o Pierwszą Przyczynę, jeśli tylko szukamy tej odpowiedzi zgodnie z prawami logiki i poprawnego wnioskowania. Augros jest katolikiem, ale jego kluczowe argumenty za istnieniem Boga (przynajmniej w tej książce) nie są wzięte z doświadczenia religijnego.

To może być zwykły proces ewolucyjny. Przypadkowe mutacje które się nie upodobniły do weża zostały pożarte, te przypadkowe wężopodobne przetrwały. Są tu słabe punkty, bo robactwo w zasadzie nie mutuje od milionów lat. Komary w bursztynie np.

Jasne, proces ewolucyjny, a dlaczego do danego gatunku węża, a nie do innego? I co to znaczy ewolucja?

miało być do gabriel-maciejewski

>> Behe np. powtarza, że teoria ewolucji z narzędziami, które posiada dzisiaj nie jest w stanie podobnych procesów wytłumaczyć, co nie znaczy, że nie znajdzie takich narzędzi w przyszłości. <<

To może formalnie zgrabne podsumowanie, lecz powinno być pociągnięte dalej. Chodzi o problem zbliżania się do prawdy w miarę jej szukania. Otóż teoria ewolucji z dzisiaj posiadanymi narzędziami jest dzisiaj dalsza od wyjaśnienia, niż była jakiś czas temu. W miarę rozwoju narzędzi poznawczych problemy się mnożą i potwierdzają. Zauważywszy zaś nasilanie się tej, nazwę tu ją, degresji poznawczej postępującej wraz z rozwojem narzędzi, to niby na czym oparte jest przekonanie, iż narzędzia znajdą się w przyszłości. Wychodzi na to, że im bardziej szukamy miodku w słoiku, to tym bardzie go tam nie ma, albo to nie ten słoik. Na logikę, to już jest mocna poszlaka, że teoria jest wadliwa, o ile nie jest w ogóle chybiona. A może ewolucja sama w sobie jest narzędziem i nie wiedzieć czemu nauka zajmuje sie młotkiem zamiast szukać ręki?

Tu ponadto wychodzi logiczny fikołek, że - zwazywszy co wyżej - ewolucja od razu została zaprojektowana w taki sposób, aby była niemożliwa do naukowego "odcyfrowania". Tak, jakby powstawała w procesie natychmiast utajnianym. To jak? sama tak z siebie się utajniała. Przecież każdy kryminolog potwierdzi, że próba usuwania dowodów czynu tylko tworzy dowody. Skoro więc jakoś tam, nie wiadomo jak, nie wiadomo po co, a wyłącznie sponte sua sine lege fidem rectumque colebat zaprojektowane zostało takie utajnienie, to przez kogo? Bo w takim trybie mógł faktycznie powstać jakiś Rzym, ale utajnienie zawsze jest sprawą woli, a nie faktu. Pewnie utajnił ... Ajajaj do czegóż to zaraz naukowo dojdziemy i po co ten daleki objazd przez lasy i knieje przydrożnej Karczmy "Rzym" nie omijając.

Wydaje się, że do twierdzeń podstawowych teorii ewolucji należałoby dopisać twierdzenie tego Szwejka, że jak tam było, tak tam było, jeszcze nigdy tak nie było, żeby jakoś nie było.

w bojach netowych na ten temat zawsze "bezboznikom" zadawałem następujące pytanie: czy za swoje bezboznictwo (negację istnienia Boga) oddali by swoje zycie. Odpowiedzia była z reguły ironiczna kpina.

A zatem ateizm u 90 procent go deklarujących to rodzaj mody srodowiskowej i poza na nowoczesnego, wyzwolonego z przesadów inteligenta.

Troche inaczej ma sie sprawa z np. z fizykami, nawet noblistami (bo np. znacznie rzadziej ten syndrom dotyczy chemików czy biologów). Otóz fizyka podzieliła sie na  bardzo wiele wąskich specjalizacji, co powoduje inny syndrom, który opisał ongis socjolog amerykański, Mashall McLuhan, że jesli ktos ma do dyspozycji tylko młotek (tu: teoria kwantów), będzie traktował wszystko wokól jako gwoździe.

Zatem fizyk kwantowy, zanakomitosc w swojej specjalizacji moze nie miec żadnego pojęcia o faktorze biologicznym czy chemicznym złozponosci zycia.  U niego swiat się zaczyna i kończy na kwantach, a to nie jest całość zagadnienia świata przyrody, a tylko jego element.

Ponadto należy uwzględnic, iż teoria kwantów póki co jest  "w budowie", a zatem wyrokowanie o czymkolwiek na podstawie bieżącego etapu tej budowy jest li tylko ideologicznie motywowanym nadużyciem.

Właściwie to użyłem tego podsumowania, żeby podkreślić ostrożność autora (Behe) w formułowaniu ostatecznych twierdzeń i szacunek z jakim odnosi się do prac i teorii swoich naukowych przeciwników, nawet, kiedy je podaważa – spokojne i metodyczne podejście, którego najczęściej brakuje drugiej stronie (jak i generalnie ‘wojującym ateistom’).

Co do reszty, jak myślę, zgoda. W książce jest fragment, gdzie Behe cytuje innego biologa molekularnego starającego się wyjaśnić poszczególne etapy mechanizmu krzepnięcia krwi.... Jest tam bardzo szczegółowy opis aktywności białek i enzymów, ale najbardziej uderza to, jak pisze Behe, że wszystkie one ‘zjawiają się’, ‘tworzą’, ‘wchodzą w interakcje ‘, ‘włączają’ i ‘wyłączają się’ nawzajem, ‘duplikują się’ itd. Wszystkie te sformułowania, z punktu widzenia języka, robią wrażenie jakby cała ta aktywność była oczywista... W istocie pozostajemy z pytaniem, które zadał Gospodarz pod moim pierwszym komentarzem. Parafrazując: skąd wszystkie te białka i enzymy wiedzą, co robić? I robić to najlepiej jak można? Prowadziły rozmowy kwalifikacyjne na najlepszych kandydatów?  

No tak, a pytanie "skąd one wiedzą" po prostu jest ostatecznym pytaniem o Boga. Kiedyś ujmowano do prosto, że glina garnków nie lepi.

Dyskusje na tematy naukowe i przekonywanie się nawzajem nie ma kompletnie sensu. Fundament problemu leży gdzie indziej.

Siedzi sobie na ławce pod blokiem jakiś człowiek i przesypuje w skupieniu piasek z dłoni do dłoni. Zwykły gość, żaden menel czy wariat. Ot, siedzi tu codziennie przez kwadrans, przesypuje i mówi, że to mu pomaga. Że łatwiej mu się żyje i wstaje z łóżka. Ludzie przechodzą obok, bo go znają, wiedzą, co robi. Nikomu nie wadzi, a poza tymi 15 minutami to zwykły gość do wypitki. Niektórzy raz na jakiś czas przysiadają się i pytają, o co chodzi z tym piaskiem. No bo to przecież bez sensu, tak na rozum, ale widać po latach obserwacji, że jegomość faktycznie nie wariat, i życiowo daje radę, i mówi "dzień dobry'. No i mówi, że mu lepiej. A przecież każdy chce mieć lepiej. Intrygujące...

Ale raz na jakiś czas podchodzi do niego wojujący ateista i mówi mu, że jest kretynem, a piasek to tylko piasek. Że traci czas na gusła. Wojujący Ateista, żeby ratować świat, napisze dziesięć bardzo mądrych książek pt. "To tylko piasek" i wygłosi tysiąc wykładów TED w podobnym tonie. A czasem, jak go poniesie, rzuci w gościa na ławce pomidorem z trzeciego piętra.

Sumując, wg. mnie każdy wojujący ateista to Dupek. Nauka, darwinizmy i inne -śmyzmy to tylko parawan maskujący fakt, że nienawidzi ludzi. Że drażni go fakt, że potrafią sobie wyczarować błogość umysłu o tak, z piasku. Możliwe, że im zazdrości, bo on musi kolekcjonować kolejne dyplomy, by zaznać ukojenia, a tamtym wystarczy zamknąć na chwilę oczy. To Dupek. Zagubiona dusza i użyteczny idiota Złego. 

Tak się zabawnie składa, że jestem z wykształcenia biologiem. Jeszcze zabawniej, że dziedziną która mnie najbardziej interesowała na studiach to była systematyka (czyli powiązania/pokrewieństwo między poszczególnymi gatunkami, układanie ich w taksony itd). Przedmiot ewolucjonizm też był.

Żałuję niesamowicie, że po latach dopiero trafiłem na przytomniejsze komentarze, celnie punktujące dogmat ewolucji. 

Jeden z lepszych to pytanie,  jeśli rzucimy na stos (a co! Ułatwmy maksymalnie sprawę!) wszystkie gotowe elementy potrzebne do budowy samochodu -czyt. śrubki, uszczelki itd.- to kiedy powstanie nam Mercedes? ;)

Przy dłuższym poznaniu wychodzi, że tacy ludzie są nie tylko zbyt zacietrzewieni, ale zwyczajnie "za krótcy" na takie intelektualne wywody. Ja to im zawsze w duchu życzę, żeby zrozumieli swoją dziedzinę najlepiej jak się tylko da - wtedy jest szansa że jak dostrzegą poziom skomplikowania z jakim mają do czynienia, to dotrze do nich że nie jest to możliwe bez ingerencji "siły wyższej".

Podobne pytanie zadawał, często drwiąc, znany ateista Lem. 

Jeszcze kwestia, w jak wąskim, z konieczności spektrum człowiek jest w stanie poszukiwać absolutu. I do tego jak głąboka, nawet w tym zakresie, jest przepaść pomiędzy aktualną wiedzą, nazwijmy ją kosmologiczną, a jej przetworzeniem celowym przez filozfię czy teologię.