Zgadza się.

W Polsce psy i konie cieszą się szczególną estymą.

W Polsce też nigdy nie było chętnych na psie przetwory w przeciwieństwie do podobno bardziej cywilizowanej Francji, gdzie przy każdym targowisku były jatki,  czy Niemiec, gdzie oficjalnie ostatni pies został zaszlachtowany w rzeźni w Augsburgu w 1985 roku. 

W Unii Europejskiej ubój psów i handel ich mięsem są zabroniony od 1986 roku.

Słownik wcale nie narzuca stosowania czasownika "umierać" wyłącznie wobec ludzi.

Dziś ten problem mamy rozwiązany, bo pies ani nie umiera, ani nie zdycha, tylko jest usypiany.

Chciałem się posłużyć staropolskim przykładem, ale zapomniałem jak zwykle nazwiska autora. Staram się wyszukiwać w wolnych (jeszcze) zasobach różne takie pamiętniki, zapiski starodawne i trafiła mi się historyjka o kruku. Znajomy autora miał kruka, którego cenił dla rozumu i tego kruka zły sąsiad z łuku ustrzelił. Wojna! Pobicie sprawcy, procesy 30 lat, a w końcu zabójca zmarł bezdzietnie i mściciel zajął część jego schedy. Dworu dla obrzydzenia nie kazał tknąć, aż dach się zapadł i cała siedziba rozkradziona przez okolicznych runęła. Autor okrasza to oczywiście sentencjami w stylu, że niegodziwy uczynek zawsze spotka się z odpłatą. 

W irsku ... np. krowy.... nie zabija sie ich i nie zdychaja tylko .... jada na wakacje. Nawet orzechy wloskie dostaja przed ubojem i same chetnie ida.....

Psy tak czy inaczej odchodzą od nas . Są dla tych co mają instynkt opiekuńczy ..

Nie wiem. ..gdy kiedyś odejdą nasze psy domowe. .

.

A pan Pasek miał ukochanego Robaka. Nie psa bynajmniej, lecz wydrę. Tylko mu ją król Sobieski zmarnował, bo tak chciał mieć jako zabawkę cudzego przyjaciela, że biedny Robak, uwolniwszy się z obróżki z dzwoneczkami, do wilanowskiego parku ciekł z królewskich pokoi. A tam go przypadkowy dragon ustrzelił, co pan Pasek ze smutkiem podsumował: „Król przez cały dzień i nie jadł, i nie gadał z nikim; wszytek dwór jak powarzony. Takci i mnie zbawili tak kochanego zwierzęcia, i sami się nie nacieszyli”

Z moich trzech psów - przybłędów i podrzutków, sunia - jamnik tiuning, odeszła prawie dwa lata temu do psiego raju, ale już wielkiego owczarkowatego Czorta musieliśmy uśpić w maju z powodu paraliżu. Taka decyzja jest straszna, ale czasem jedyna możliwa. Mam nadzieję, że ostatni, staruszek Bazyl, nie zmusi nas do niej i sam odejdzie w spokoju.

Losy naszych kotów były jeszcze bardziej pogmatwane, z tragicznymi wypadkami włącznie. Jakoś tak się utarło, że nigdy nie mówiliśmy ani o zdychaniu, ani umieraniu, tylko odchodzeniu.

No, ale to jest argument dla tych, co miłośnikom zwierząt zarzucają brak wrażliwości dla ludzi;-)

Chociaż ja tych, co dręczą zwierzęta, sama bym przynajmniej bykowcem potraktowała. Dla tych bardziej okrutnych może być wleczenie za koniem/samochodem. W końcu jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie... I mam nadzieję, że to nie jest bluźnierstwo z mojej strony.

errata ..lisy są 

.

Odejście psa ...najpierw on się pojawia u nas ..

Przez kilkadziesiąt lat nie miałam psa. Ten mój,  osobisty,  zjawił się właściwie nieoczekiwanie. .

Dłuższa historia. .

Azylant

I zaczął mnie wychowywać. .bardzo łagodnie. To nie kot choć taki hmm wyraźny kotopies .

Ale ma swoje własne, zdecydowane wyobrażenie o tym jaka powinna być idealna dla niego Pani.

W życiu bym go nie wzięła gdybym wiedziała ze to ja będę przechodzić tresurę :)).

Jest tak dramatycznie grzeczny. ...uważny. ...ma skłonność do nadinterpretacji każdego drobiazgu.  Normalnie się czepia :((

Nie mam zdrowia do niego. Cała się buntuję przeciw jego wymaganiom  . Koszmar !

Czy odetchnę z ulgą gdy odejdzie  ? 

Nie.

.

Coś mi się widzi, że to świetna zajawka notki o wychowywaniu właścicielki przez psa.