Niemcy

Dążenie do bycia hegemonem, w dłuższej perspektywie zwykle prowadzi naszych przyjaciół z zachodu na manowce. Wynika bowiem z nieznanej innym nacjom megalomanii, nie łagodzonej autoironią, czy poczuciem humoru. Na meta poziomie najważniejsza jest dla nich idea i drugorzędną kwestią jest, czy będzie to nazizm, czy pacyfizm. W podporządkowaniu się ideologom są mistrzami, jako nieodrodni romantycy. Przemysł, organizacja pracy i kultura, tak naprawdę są brzemieniem, który zawsze gotowi są zrzucić. Ojciec Bocheński mawiał o nich, że w zasadzie są to również Polacy, tylko gorsi.

Sojusznicy

Nasza polityka zagraniczna jest trwale skażona ideą zapewnienia Polsce bezpieczeństwa poprzez rzucenie się w ramiona wymarzonego obrońcy. Nie targujemy się, nie żądamy wzajemności, zadowalając się zaszczytnymi pochwałami. Uprzedzamy oczekiwania drugiej strony, a potem wielkie zdziwienie, że nikt nie traktuje nas poważnie. Jak Unia Europejska, zaraz wobec niej biedne pieski. Teraz USA, no to jakby pięćdziesiąty któryś tam stan, któremu własna polityka zagraniczna nie jest zasadniczo potrzebna. Opozycja ma szczególnych przyjaciół za Odrą i też znowu plackiem a nawet z głowami w piachu. Czasem można odnieść wrażenie, że powszechnie wyśmiewany Gomułka bywał w porywach mniej zależny wobec Kacapów niż my, swobodni przecież, oczywiście w granicach rozsądku.

Wolne

Media stały się bożkiem, któremu wszystko wolno. Kłamać, wymyślać niestworzone historie i zasłaniać się tajnym informatorem, tworzyć fałszywe hierarchie wartości, a nawet działać na szkodę państwa, w którym działają. Takie media nie są naszym wynalazkiem, broń Boże. Na przykład złotym liściem do wieńca ich chwały było stworzenie takiej atmosfery społecznej w USA, że wycofanie wojsk amerykańskich z Wietnamu w latach 70 nie miało alternatywy. Powiewały flagi, a pacyfa stała się światowym logo. Dzięki temu miliony ludzi mogły umrzeć nie przeszkadzając wrzaskami w sjeście moralnych zwycięzców. Od tamtych czasów media znacznie wzmocniły swój przekaz i są niczym światowa pięść. Za każdym razem, gdy włączasz telewizor dostajesz nią w łeb. O Twoją wolność od tej akurat przemocy nie walczy nikt.

Erewań

Nie mogę po prostu nadążyć za dziwnością ludzi. Czepiają się na przykład Rafała Trzaskowskiego, że nie ma zamiaru realizować jakichś rzekomych obietnic wyborczych. Zupełnie jakby obudzili się dzisiaj i nie znali PO. Przecież nasz Rafał nadal jest ładny, zna języki oraz pisma tego Francuza i przede wszystkim nie jest pisowcem. To jest akurat to, na co sami głosowali, a jakieś tam drzewa, żłobki czy komunikacja miejska, to był tylko taki dodatek, bo jednak z okazji wyborów trzeba czasem otwierać gębę. Prawie 30 lat demokracji, a ludzie zawsze zdziwieni. Za komuny krążyły dowcipy o przewrotnym uroku Erewania.

- Ludzie, w Erewaniu na centralnym placu rozdają samochody!

- To prawda, ale nie samochody, a rowery i nie rozdają, a kradną.

Wiem, wiem przecież, że pan Trzaskowski był wtedy małym chłopcem i prawie na pewno nie jest Ormianinem, w związku z czym nie ponosi za te ekscesy żadnej odpowiedzialności. Ogólnie i ku pamięci: Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr!

Repolonizacja

Jestem miękkim przeciwnikiem repolonizacji mediów z dwóch powodów.

Po pierwsze, dla naszego psychicznego komfortu lepiej jest, że nie musimy wstydzić się, że całe to łajdactwo jest wyłącznie polskim produktem. Na przykład po 70 roku ludzie prości wmawiali sobie, że do robotników na wybrzeżu strzelały Kacapy przebrane w polskie mundury. Zawsze to jakoś lepiej wygląda.

Po drugie nadzór właścicielski to nie wszystko. Rodzi się pytanie, kto niby miałby zastąpić te tysiące nieuków, durniów naturalnych i jawnych oszustów, gdyby do tej repolonizacji doszło? Obawiam się, że przyszli dziennikarze, w jakiś tam sposób godni tego miana, biegają jeszcze po szkolnych korytarzach.

Oczywiście lepiej coś mieć, niż tego nie mieć, ale popatrując na te jak najbardziej polskie media, od Gazety Wyborczej poczynając, a na TVP kończąc, odnoszę nieprzyjemne wrażenie, że ta cała repolonizacja to tylko przepis na długotrwałego i wielce nieprzyjemnego kaca.

Żabojady

Stosunkowo niewiele mówi się w słodkiej Polsce o francuskim zamęcie. Temat jakoś niewygodny dla nikogo, bo niby z jednej strony bunt ludu, ale z drugiej powody buntu dla nas niejasne, skoro żyjemy w przeświadczeniu, że życie nad Sekwaną to kwiatki, berecik i rogalik z kawusią. Francja współczesna, wbrew rozpowszechnianej przez media opinii, bynajmniej nie jest dziedzicem rewolucji, gilotyny czy innego, prawda, Napoleona. Istotą urządzeń społecznych nad Sekwaną jest bowiem arystokratyzm, łączący na zasadach chowu wsobnego elity polityczne, finansowe i medialne. Szyte to było w obecnej wersji pod de Gaulle’a i jest to memento dla marzących o ustroju pisanym pod silnego przywódcę. Taka impreza zawsze kończy się rządami łatwych do obsługi przez system kreatur w rodzaju Macrona. Przeniesiony na nasz, pogardzany przez wielu polityczny ring, ten facet, którego poparło ponad 20 milionów Francuzów, zostałby rozniesiony w pył przez wesołego osiołka Ryszarda Petru. Francuzi biją się z policją, ale w końcu się zmęczą i przy okazji najbliższych wyborów łykną kolejną podsuniętą im przez establishment żabę, ponieważ dawno temu zostali skazani na bycie żabojadami.

---

tagi: uwagi polityczne i niepolityczne 

	Jacek-Jarecki
	2 grudnia 2018 09:13

10     1591    6 zaloguj sie by polubić