..a mnie cały czas zastanawia co się stało z m.in. noblowską nagrodą po śmierci lauerata

jeśli bez testamentu, a bezpotomnie, to kodeksowo powinno rodzeństwo nie żona (ślub poza Królestwem, i chyba w Królestwie nie zarejestrowany) brak wzmianki o intercyzie

jakieś pierepałki z dziedziczeniem były, żona dość jednak "środowiskowa" była, niekoniecznie było tak, że Reymont zupełnie spoza,obok i bez kontaktów

może ktoś coś (np przy okazji praw autorskich) natknął się na pełną treść (wraz z uzasadnieniem, niekoniecznie pełne akta) postępowania spadkowego?

Dziw, że przy tym wszystkim nie był masonem, ani nawet Żydem. Nawiasem mówiąc trudno nawet dociec, co jest prawdą w jego życiorysie, ponieważ sporo sam sfabrykował na potrzeby swoich przyjaciół i te historyjki wróciły do obiegu z ich listów do osób trzecich, a potem trafiły do biografii. 

A co do wielkości, to wystarczy przeczytać kilka stron "Chłopów", patrząc tylko na język i sposób/sposoby prowadzenia narrracji. Pomijając dialogi oraz wywody bohaterów, gdzie oddaje głos gwarze, jako narrator używa trzech poziomów językowych. Od opisów wsi/przyrody sporządzonych na sposób literacki, gdzie umieszcza jeno określenia gwarowe, poprzez opisy sytuacji potocznych, gdzie zwiększa nasycenie prozy językiem wiejskim, aż do prawie całkowitego utożsamienia się z bohaterami i wejścia niejako na scenę wydarzeń. Tam znajdziesz momenty, gdy Reymont odurzony tym co dzieje się wokół niego i nie mogąc zamknąć opisu klamrami mnożących się przymiotników i czasowników, jako narrator nie wstydzi się zakrzyknąć "O Jezu!" i zacząć nowy wątek, wąteczek. Dochodzi tutaj do rzeczy skrajnych i pokazuje pisarską wielkość, której Pan szuka w życiorysie. To są rzeczy do zrobienia w starannie cyzelowanej nowelce, ale Reymont ciągnie to z żelazną konsekwencja i bez żadnych kiksów przez kilkaset stron. Na poziomie narracji, dla mnie przynajmniej, mogą się z "Chłopami" równać jedynie "Martwe dusze" Gogola, którego probowało naśladować setki autorów, ale wszyscy padli, ponieważ i narracja gogolowska jest do tego stopnia trudna do utrzymania.

To wymaga uściślenia, bo nie bardzo rozumiem, jaką to niepolską propagandę mogę znaleźć w "Chłopach"? Umyślnie sprowadzam Reymonta do jednego dzieła, ponieważ ani wcześniejsze, ani tym bardziej późniejsze powieści nie dorównują powiastce o Lipcach.

Otóż problem w tym, że przy braku testamentu (i tu jest poważny "?") po mężu, gdy brak dzieci, żona nie dziedziczy.  Rodzeństwo Władysława- o ile mi wiadomo - zgłaszało pretensje o nienależyte rozliczenie majątku po zmarłym. A sprzedaż (nie do końca jasna i pośpieszna) pozostaej nieruchomości Reymontowskiej chyba budziła wątpliwości od początku. I Czeszer był w to zaangażowany mocno.

Akt małżeństwa nie wspomina (ale nie musiał, gdyż zawierany było ppoza Królestwem Polskim) o jakiejś intercyzie.