Tytuł może przerażać, ale nie trwóżcie się, bo nie mam zamiaru dziergać tu jakiejś laurki ze słów. Rzecz w tym, że w końcu wyciągnąłem wnioski z obserwacji samego siebie i moich codziennych poczynań. Nie jest bowiem przypadkiem, ani przejawem jakiejś mechanicznej rutyny, że czytam wszystkie teksty tu zamieszczane. Niektóre porzucam w połowie zniecierpliwiony czy rozdrażniony, ale w niczym mnie to nie zniechęca. Dlaczego? Wyjaśnię poniżej, ale najpierw podzielę się pewną prostą obserwacją i związaną z nią decyzją. Otóż w czasach zamierzchłych sięgających grudnia 2019 roku każdy napisany przez siebie tekst umieszczałem równolegle, poza swoim prywatnym blogiem, również na stronie Salonu24. Jeden z ostatnich „Sprawy zbyt proste” został tam odczytany jako polemika czy wręcz parodia twórczości innego salonowego pisarczyka. Nic o tym nie wiedziałem, ale ten dziwny fakt uświadomił mi, że kompletnie i od miesięcy niczego tam nie czytałem, poza własnymi notkami i komentarzami. Znaczy to, że po dwunastu, z przerwami, latach, utraciłem jakąkolwiek motywację by się w tym miejscu udzielać. I dobrze, i szczęść Boże, ale ja nie o tym, a chciałem tylko zaznaczyć różnicę.

Szkoła Nawigatorów, pomimo zdarzających się akcji dywersyjnych i rozmaitości publikowanego na jej łamach materiału od lat trzyma poziom, przede wszystkim w najważniejszej dla mnie dziedzinie, mianowicie w takiej, że prawie każdego dnia można się z niej czegoś interesującego dowiedzieć, choć często z konieczności są to strzępki wiedzy, czy dla szczupłości miejsca jaki jest udziałem tekstu blogowego, nie w pełni uzasadnionej opinii. Dla mnie to dużo i cieszę się, że mogę w ramach swoich skromnych możliwości uczestniczyć w tej wymianie myśli. Podoba mi się otwartość tego miejsca, to, że każdy publikujący ma równe szanse dotarcia do czytelników ze swoim przekazem i brak pośpiechu wynikający z ograniczonej liczby gotowych do tego autorów. Brak zafiksowania na bieżące wydarzenia polityczne czy inne, ale też nie odrzucanie ich, czy cenzurowanie. Rodzi to sytuację, że w przeciwieństwo do innych portali, treści tu publikowane nie unieważniają się po tygodniu, czy dwóch, ponieważ jeśli nawet autorzy piszą o "tu i teraz", samo miejsce, a może przykład innych autorów zmusza ich do nieco szerszego spojrzenia na rzeczywistość.

Oczywiście Gabriel jest tu głównym bohaterem, a jego teksty są niekończącą się opowieścią o zmaganiach z hydrą współczesnej bujdy, co składa się prawie w powieść, którą można czytać oddzielnie. Ma lepsze i gorsze fragmenty, czasem nudzi czy wkurza, ale jakby nie patrzeć jest to powieść z tak zwanej wyższej publicystycznej półki. Dalej, nie niżej, a właśnie dalej, jesteśmy wszyscy my, ze swoimi uporządkowaniami czy chaosami. I dobrze, bo tak być powinno.

Pierwotnie miałem zamiar przeanalizować i skomentować dzisiaj tekst Toma Nicholsa, nie byle eksperta, a profesora bezpieczeństwa narodowego w US Naval War College i adiunkta w Harvard Extension School. Nie zrobiłem tego, ponieważ wygrała Szkoła Nawigatorów. Nichols staje, co oczywiste, po stronie wyższości ekspertów nad internetowym pospólstwem, postulując jakąś formę jej zagwarantowania, ale zwraca się oczywiście do plebsu, żeby raczył zawrzeć ignoranckie gęby. Poniżej link do tego tekstu, znaleziony przeze mnie na twitterze.

https://wszystkoconajwazniejsze.pl/tom-nichols-agonia-wiedzy-koniec-ekspertow-smierc-elit/?fbclid=IwAR27nHyyTmFF5QsdZ2yHSB-xzNDnkkNYM8jbvA9yIjuXQejR-RjmYpLcDzI

Jeśli ktoś chciałby podyskutować o powyższym tekście, zapraszam. Dla łatwości pokrótce przedstawię moje uwagi na jego temat.

Po pierwsze tekst zawiera wiele słusznych tez, ale ich zespół brzmi fałszywie, ponieważ autor unieważnia swoje sukcesy argumentacyjne stawiając je naprzeciw zgoła nieadekwatnych przeciwników. Pojawia się tu na przykład argument z Hitlera, którym są tym razem przeciwnicy szczepień. Brak umiejętności wyszukiwania stosownych do celu argumentacji przykładów świadczy o amatorstwie autora, w złym znaczeniu tego słowa.

Po drugie autor w ogóle nie zawraca sobie głowy przyczynami upadku autorytetu ekspertów. Owszem, wspomina o słabości i winie współczesnego Uniwersytetu i tę obserwację można mu zaliczyć na plus, ale choć powołuje się na ścisłość i jakość wiedzy, nie zauważa, że nikt o zdrowych zmysłach ich nie podważa. Nikt nie każe też ekspertom poszerzać pola o którym wypowiadają się z poziomu katedry, a to jest ich chleb powszedni oraz przyczyna ich upadku. Przecież do profanów nie docierają ekspertyzy pisane, powiedzmy, na zamówienie rządu, więc niby skąd prostactwo zna ekspertów na tyle, by podważać ich kompetencje. Ano właśnie, z mediów i publicystyki, a przecież tam pojawiają się przekazy rozbudowane o przekonania, idiosynkrazje, a przede wszystkim oparte na szerszych podstawach niż dziedzina wiedzy, w której autor jest ekspertem. Na przykład pan Nichols nie jest ekspertem w dziedzinie uczciwej argumentacji.

Po trzecie wreszcie, autor pomija kwestię właśnie uczciwości ekspertów, którzy w swoim zapale głoszenia prawdy pospólstwu chętnie podporządkowują się afiliacjom politycznym mediów, przez które nadają swój przekaz. Na dodatek autor wyraża tu swoją tęsknotę za niedawnymi czasami, gdy przekaz był możliwy tylko poprzez media, a nim się ukazał był oceniany przez redakcję, czyli jakby nie patrzeć przez organ cenzury. Owszem, w pewnym sensie porządkowało to świat, ale warto pamiętać, że sami dziennikarze, już z racji swego zawodu byli, są i będą powierzchownymi ignorantami. Nichols pisze z pozycji amerykańskich i pewnie dla amerykańskiego czytelnika, ale nasze elity mogłyby złożyć pod tekstem swój zbiorowy podpis. W ogóle każdy, kto tęskni za dawnymi dobrymi czasami, nie ważne jakimi, unieważnia sam siebie, swoje przemyślenia i nawet opiewane przez siebie czasy. Dlatego pan Nichols musiał dzisiaj ustąpić Szkole Nawigatorów, a kto raz ustąpi, ten ustąpi zawsze. Czego wszystkim tutejszym życzę w Nowym Roku.

---

tagi: szkoła nawigatorów  pan nichols  ekspert 

	Jacek-Jarecki
	4 stycznia 2020 09:39

16     1957    19 zaloguj sie by polubić